گیم سنتر سورنا

سیری یا همان شخصیتی که در آخرین دقایق تجربه‌ی بخش داستانی The Witcher 3: Wild Hunt، آرزومندانه به صفحه‌ی نمایش خیره شده بودیم تا زنده بودنش را ببینیم (در کمتر لحظه‌ای از تجربه‌هایم درون دنیای بی‌پایان بازی‌های ویدیویی، به اندازه‌ی لحظه‌ای که فهمیدم انتخاب‌هایم در ویچر سه به گونه‌ای بوده که در آخر قصه سیری زنده مانده و از پیش گرالت نرفته، اشک ریختم و گریه کردم)، یکی از برترین و دوست‌داشتنی‌ترین کاراکترهایی است که در دنیای ویچر، می‌توان پیدا کرد. شاهزاده‌ی قلمروی پادشاهی سینترا و دختر ملکه پاوِتا و شاه اِمیر وار اِمِرِیس، که بر طبق پیش‌گویی‌ها، دارنده‌ی قدرت‌های عجیبی بود و از شش سالگی قرار بود نزد گرالت زندگی کند. سیری، در زمانی بین سال‌های ۱۲۵۲ و ۱۲۵۳ و احتمالا در طول تعطیلاتِ بِلِتاین، متولد شد. در گذشته و زمانی که پادشاه اِمِریس از نام مستعار «دانی» برای خود استفاده می‌کرد، گرالت طلسم قرار داده شده روی او را برداشت و با استفاده از «قانون سورپرایز» (رسمی کهن در دنیای ویچر که به شخصی که جان شخص دیگری را نجات داده، اجازه می‌دهد برای پاداش، فرزندی که مرد هنوز از حضورش خبردار نشده را بخواهد)، سیری که در آن زمان هنوز به دنیا نیامده بود و اِمِریس از وجودش خبر نداشت را به عنوان دستمزدش معرفی کرد و گفت که شش سال پس از تولد او، برای بردنش باز می‌گردد.

وقتی که هنوز سیری یک نوزاد بود و در سینترا زندگی می‌کرد، مادر و پدرش در طوفانی داخل دریا گم شدند و به همین سبب، او تا شش سالگی نزد مادربزرگ و یکی از خویشاوندانش زندگی کرد. وقتی که او شش ساله بود، گرالت به سینترا برگشت تا این دختر را با خودش به کائِر مورهِن ببرد اما وقتی از جنسیت او مطلع شد، درخواستش را پس گرفت و از آن‌جا رفت. هرچند که سرنوشت، بارها این دو نفر را با یکدیگر روبه‌رو کرد و در انتها، وقتی که خانواده‌ی سیری و مادربزرگش مردند، گرالت او را به شاگردی خودش قبول کرد. نقطه‌ی انتهایی این داستان هم آن‌جایی بود که ما در طول ساعت‌ها تجربه‌ی شیرین «ویچر ۳: وایلد هانت» دیدیم. جایی که گرالت، سیری را به اندازه‌ی دختر واقعی‌اش و به شکلی تمام‌ناشدنی دوست می‌داشت و برای محافظت از او، از انجام هیچ کاری دریغ نمی‌کرد.

داستان، همواره یکی از بزرگ‌ترین عناصر جذب‌کننده‌ی مخاطبان، در دنیای شگفت‌انگیز «ویچر» بوده و حالا، بعد از صحبت درباره‌ی برخی از تاثیرگذارترین کاراکترهای حاضر در این داستان، نوبت به روایت کردن خود آن می‌رسد. البته که هیچ راهی بهتر از تجربه کردن هر سه نسخه‌ی این اثر هنری بزرگ، برای شنیدن روایت زیبای آن وجود ندارد و اصلا آن همه قصه‌ی اصلی و فرعی پیچیده را نمی‌توان در این تعداد کلمات اندک بیان کرد، اما برای مرور قسمتی از خاطرات فوق‌العاده‌مان از این ساخته‌ی سی‌دی پراجکت رد هم که شده، نگارش نسخه‌ای خلاصه‌شده از اصلی‌ترین اتفاقات رخ‌داده در طول این سه‌گانه، ضروری جلوه می‌کند. اول از همه باید به نسخه‌ی نخست بازی پرداخت. به ویچری که بیش از ده سال از زمان انتشار آن می‌گذرد. جایی که مخاطب با انتخاب از بین سه راهِ همراهی با گروه اِسکویاتیل که گروهی از پارتیزان‌های غیر انسان (اصولا در دنیای ویچر، به تمام موجودات هوشمند، متمدن و شبیه به انسانی که انسان نیستد، غیر انسان می‌گویند. این گروه شامل عروس‌های جنگل یا همان همسران عجیب که پیش‌تر به آن‌ها اشاره کردم، دورف‌ها یا همان کوتوله‌های انسان‌مانند، الف‌ها، نوم‌ها یا به عبارت بهتر دیوهایی که قد کوتاهی دارند، نیمه‌جان‌ها که برای مثال نیمه‌الف‌ها جزوی از دسته‌ی آن‌ها به حساب می‌آیند و وِرباب‌ها که موجوداتی شبیه به انسان‌ها اما با پوست‌هایی تماما پوشیده‌شده از مو هستند، می‌شود) بودند، گروه «رز شعله‌ور» که دسته‌ای از شوالیه‌های محافظ تِمِریا به حساب می‌آمدند و مسیری که در آن بازیکنان بدون گرفتن طرف هیچ‌کسی، مسیرشان به عنوان یک ویچر را ادامه می‌دادند، می‌توانست پیش‌روی در سه قصه‌گویی گوناگون را تجربه کند.

تمام این ماجراها، منجر به آن می‌شوند که پادشاه در یک قرارداد جدید، از گرالت به قتل رساندن این فرد را بخواهد. فردی که وقتی گرالت برای کشتنش به سراغ او رفته، سعی دارد با صحبت درباره‌ی نقشه‌ی بزرگی که برای نجات جهان و انسان‌ها از پیش‌گویی عجیبی درباره‌ی سرمای بزرگی که جهان را نابود خواهد کرد ریخته، به متقاعد کردن ویچر بپردازد. او حتی برای تحت تاثیر قرار دادن بیشتر گرالت، به کمک توهمی که ساخته، وی را به سرزمین خالی و مطلقا یخ‌زده‌ای می‌برد که برخی از چیزهای حاضر در آن، شباهت زیادی به تصاویر دیده‌شده در تجسم‌های ناگهانی آلوین دارند. هر آن‌چه که هست، گرالت بالاخره موفق به شکست دادن رییس رُز شعله‌ور می‌شود و به شکلی ناگهانی، خود را در برابر پادشاهِ وایلدهانت (بله همان کسی که تمام داستان ویچر سه، بر محوریت تلاش‌مان برای شکست دادن او بود) که در قالبِ روح‌مانندی ظاهرشده، می‌بیند. شخصی که برای گرفتن روح شیطانی استاد بزرگ یا همان رییس گروه رز شعله‌ور به آن‌جا آمده و به گرالت می‌گوید آن‌ها در گذشته با یکدیگر بوده‌اند و اگر با او مخالفتی نکند، از جانش می‌گذرد. این‌جا، بازیکن می‌تواند بین دادن روح این شخص به او یا جنگیدن با پادشاه وایلدهانت نیز یکی را انتخاب کند و به روش خودش، داستان بازی را به پایان برساند. در کات‌سین پایانی بازی اما، قاتلی که چشمانش کاملا شبیه به ویچرها است، وارد قلعه‌ی تِمِریا شده و در حالی که می‌خواهد پادشاه فُل‌تست را بکشد، توسط گرالت متوقف می‌شود و به قتل می‌رسد. ادامه‌ی این قصه، مستقیما در بازی بعدی به دست مخاطبان می‌رسد. در جایی که «قاتلان پادشاه»، شاید اصلی‌ترین دشمنان گرالت نیز به حساب بیایند.

حالا، اگر به جای روش، در انتهای چپتر اول داستان ایوروِث را انتخاب کنید، گرالت و او با یکدیگر به اِیدِرین می‌روند و تبدیل به اعضایی از گروه شورشیان می‌شوند. شورشیانی که قصد شکست دادن و نابود کردن پادشاه هِنسِلت را دارند و گرالت، به آن‌ها کمک می‌کند. به دنبال این اتفاق، ویچر دوست‌داشتنی این قصه، پادزهری برای بهبودی بخشیدن به رییس این گروه یعنی ساسکیا می‌سازد و اقدام به برداشتن طلسمی می‌کند، که شانس دفاع کردن شورشیان از شهر وِرجِن را که پایگاه اصلی آن‌ها به حساب می‌آمد به صفر رسانده است. این وسط، گرالت به مانند حالت قبلی، به تلاش برای پیدا کردن مکان تیریس مِری‌گُلد نیز می‌پردازد و متوجه می‌شود که او توسط جاسوسان امپراطوری نیلفگارد دزدیده شده و حالا، در لاک موئین قرار دارد. در ادامه‌ی قصه، شورشی‌ها هِنسِلت را شکست می‌دهند و به دنبال همین موضوع، پادشاهی کَدوِن، وادار به پذیرش شرایط تعیین‌شده از سوی ساسکیا می‌شود. ساسکیایی که گرالت، خیلی سریع می‌فهمد در حقیقت اژدهای مونثی است که خودش را به شکل یک انسان درآورده و البته، در کنترل ذهنی فیلیپا آیل‌هارت قرار دارد. در انتهای این روایت به خصوص از چپتر دوم بازی، فیلیپا خودش و ساسکیا را با تلپورت به لاک موئین می‌برد و گرالت و ایوروِث نیز، به دنبال آن‌ها و به سمت همان مکان می‌روند.

پس از آن که گرالت بر اساس انتخاب‌های بازیکن، به همراه روش یا ایوروِث به لاک موئین می‌رسد، متوجه آن می‌شود که جادوگران، جلسه‌ی مهمی برای معرفی تازه‌ترین مجمع حاکم در دنیای جادوگری که «کانکِلِیو» نامیده شده، برگزار کرده‌اند. جلسه‌ای که تمام مقام‌های سلطنتی نیز در آن حضور پیدا می‌کنند و فیلیپا آیل‌هارت و سایل دِتَنزِرویل نیز قصد افزایش قدرت‌شان در آن، با کمک ساسکیا که زیر کنترل ذهنی فیلیپا قرار گرفته و در نگاه همگان، به عنوان رییس شورشی‌ها اعتبار خاصی پیدا کرده دارند. حالا، اگر داستان بازی را تا این نقطه با همراهی روش پیش برده باشید، در این قسمت وادار به انتخاب از بین دو گزینه‌ی «نجات دادن تیریس مِری‌گُلد» و «نجات دادن شاهدخت آنائیس از تِمِریا» هستید. از طرف دیگر، اگر چپتر سوم را در حالتی آغاز کنید که در این مدت، ایوروِث همراهی‌تان کرده نیز باید بین نجات دادن تیریس یا نجات دادن فیلیپا آیل‌هارت که به دست پادشاهِ رِدانیا اسیر و نابینا شده و تنها شخصی است که توانایی برداشتن طلسم کنترل‌کننده از روی ساسکیا را دارد، به انتخاب یکی بپردازید.

در هر صورت، وقتی که یکی از این چهار کار را انجام داده‌اید و داخل جلسه‌ی بزرگ حضور دارید، سربازان نیلفگارد و لِثو (همان ویچر قاتلی که اصلی‌ترین آنتاگونیست بازی به حساب می‌آید) از راه می‌رسند و آن‌جا را به کنترل خودشان درمی‌آورند. حالا اگر تیریس را نجات داده باشید، او و اگر این کار را نکرده باشید خود لِثو، تمام ماجراهای اتفاق‌افتاده را برای تک به تک اعضای حاضر در جلسه شرح می‌دهد. در همین حین، ساسکیا که حالا دوباره شکل اژدهاگونه و حقیقی خود را پیدا کرده، وارد آن‌جا می‌شود و به دنبال این اتفاق، سایل دِتَنزِرویل در حالی که گرالت در تعقیب او است، به سمت دستگاه مِگااِسکوپ می‌رود تا به کمک آن، خودش را به جایی بیرون از آن مکان تلپورت کند. اتفاقی که البته، به خاطر خراب شدن دستگاه توسط لِثو رخ نمی‌دهد و تنها بازیکن را در برابر انتخابی دیگر می‌گذارد. انتخابی که باعث می‌شود یا سایل را نجات دهید یا بگذارید در همان حالت بماند و به خاطر کار لِثو، تکه‌تکه شود و جانش را از دست بدهد. در آخر این بخش از قصه اما گرالت در برابر اژدهای حاضر در این داستان یعنی ساسکیا قرار می‌گیرد و هم توانایی کشتن او را دارد، هم می‌تواند وی را زنده به حال خودش رها کند و هم در صورتی که فیلیپا را نجات داده باشد، شانس برداشتن طلسم از روی او و آزاد کردن کاملش را دارد.

در آخرین بخش‌های داستان، اگر تیریس توسط گرالت نجات داده شده باشد، جادوگران با موفقیت وضعیت لاک موئین را کنترل می‌کنند و از رخ دادن هر اتفاق وحشتناکی، جلوگیری می‌شود. در عین حال، اگر بازیکن به جای نجات دادن تیریس در بخش‌های قبلی، انتخاب دیگری کرده باشد، قتل‌های خون‌آلود و دهشتناکی در سرتاسر لاک موئین و تمام امپراطوری‌های شمالی، توسط اشخاصی که به سوءاستفاده از جادو می‌پردازند رخ داده و جادوگران حقیقی، کنترل همه‌چیز را از دست می‌دهند. در هر حالت، گرالت بالاخره با لثوی شاه‌کش روبه‌رو می‌شود و نقشه‌ی اصلی قرار گرفته در پشت قتل‌های این ویچر را که به تلاش پادشاهی نیلفگارد برای بی‌ثبات و نابود کردن دیگر قلمروهای شمالی ارتباط داشته درک می‌کند. نقطه‌ی انتهایی این روبه‌رو شدن که در طول بازی بارها انتظارش را می‌کشیدیم هم چیزی نیست جز آن که گرالت پس از شنیدن صحبت‌های لِثو، می‌تواند از جانش بگذرد یا با او بجنگد و وی را به قتل برساند. البته اگر از من بپرسید، کسی که یک بار جان تیریس مِری‌گُلد را به هر دلیلی تهدید کرده، لیاقت مرگ به بدترین و وحشیانه‌ترین شیوه‌ی ممکن را دارد! بعد از این ماجرا، گرالت مجددا با تیریس و ایوروِث (یا روش. این یکی به انتخابی که در انتهای چپتر دوم بازی انجام دادید، بستگی دارد) همراه می‌شود و به سمت جنوب می‌رود. البته در یکی از پیرنگ‌های موازی داستان بازی که برای‌تان روایت کردم، گرالت برای بازگرداندن حافظه‌اش، شناخت بیشتر فردی که می‌داند روزگاری عشق حقیقی زندگی‌اش بوده یعنی یِنیفر و صد البته کسب اطلاعاتی گوناگون راجع به وایلدهانتِ افسانه‌ای، دست به انجام کارهای مختلفی می‌زند. فارغ از همه‌ی این‌ها، The Witcher 2: Assassins of Kings پس از تمام شدن تیتراژ پایانی‌اش، سکانسی مهم در پازل داستانی مجموعه‌ی «ویچر» را نیز نشان‌تان می‌دهد:

مگر غیر از این است که یک بازی، قبل از هرچیز، باید سرگرم‌کننده باشد؟ خب، Just Cause 3 مترادف سرگرم‌کننده است. یعنی اعضای استودیوی آوالانچ دور هم جمع شده‌اند و از خود پرسیدند: چه کار کنیم محصولمان «باحال»ترین بازی سال باشد؟ بعد همه‌ی ایده‌هایی را که به ذهنشان رسیده در بازی جمع کرده‌اند و نتیجه چیزی شده که فقط مخاطبش را سرگرم می‌کند، نه کمتر و نه بیشتر. این دستاورد کمی نیست، چون قرار نیست همه در بازی‌هایشان با روایت‌های پیچیده‌ی داستانی لحظات دراماتیک خلق کنند و به کمک یک گیم‌پلی گسترده، صد‌ها ساعت تجربه‌ی تازه به گیمر ارائه دهند. همینکه با ذوق و شوق سمت بازی می‌روید تا ببینید این دفعه باید کجا را منفجر کنید یا دنبال راه‌های جدیدی برای وصل کردن همه‌چیز به هم بگردید، یعنی بازی موفق شده به هدفش برسد. حالا اینکه شخصیت‌های داستان مقوا را هم پشت سر گذاشته‌اند و گاهی چند باگ خنده‌دار هم در بازی می‌بینید، دیگر اهمیت زیادی ندارد. در واقع مسئله‌ی اصلی در این مورد خاص این است که چطور به Just Cause 3 نگاه کنیم تا از آن لذت ببریم؟ آیا دنبال داستان قوی هستیم یا موسیقی گوش‌نواز؟ اینجا است که نکته‌ی ظریفی خودنمایی که شاید قبلاً کمتر به آن توجه می‌کردیم:‌ این ما هستیم که باید انتظاراتمان را از بازی‌ها تنظیم کنیم، نه اینکه بازی‌ها حتماً باید آن چیزی باشند که ما می‌خواهیم.

«جاست کاز» می‌خواهد سرگرم‌کننده باشد و برای رسیدن به این هدف، راه آسان را در پیش گرفته. نه داستانش تا مدت‌ها در ذهنتان می‌ماند، نه طراحی مراحل فوق‌العاده‌ای دارد و نه متوجه موسیقی خاصی در بازی می‌شوید. با این حال آنقدر جذابیت دارد که سراغش بروید و ساعت‌ها در کشور عظیم مِدیچی مشغول منفجر کردن پایگاه‌های دشمن، تست کردن ایده‌های مختلف برای وصل کردن اشیا به هم و انجام دادن چالش‌های مختلف باشید. اینکه جاست کاز سعی نمی‌کند حرف بزرگی بزند یا ادعایی داشته باشد، بهترین خصوصیت آن است که شاید این روزها کمی کمیاب شده باشد. بعضی بازی‌ها سعی می‌کنند کار خاصی کنند یا چیزی بیشتر از یک بازی به نظر برسند، اما هیچوقت به آن کیفیت لازم نمی‌رسند و از دستیابی به هدف پیشفرض خود یعنی سرگرم‌کننده بودن هم باز می‌مانند. Just Cause 3 یک هدف دارد و به آن هم رسیده، اما واضح است که در این مسیر مشکلات ریز و درشتی سر راهش قرار گرفته که خوشبختانه به تجربه‌ی کلی ضربه‌ی بزرگی نمی‌زنند ولی با بازی بسیار جذاب‌تری طرف بودیم اگر همین نواقص هم رفع می‌شدند. در ادامه می‌بینیم که هرکدام از جنبه‌های بازی، چطور در خدمت هدف اصلی آن حرکت می‌کنند و مجموعه‌ی متعادلی را تشکیل داده‌اند که نتیجه‌اش یک تجربه‌ی بامزه و دوست‌داشتنی است.

بعد از آزادسازی هر منطقه، یک یا چند چالش متفاوت در همان قسمت از نقشه باز می‌شود که انجام دادنشان برای ارتقای قابلیت‌های ریکو حیاتی است. چالش‌ها شامل تمرین تیراندازی، مسابقات زمینی و هوایی با وسایل نقلیه‌ی مختلف و پرواز با لباس بال‌دار ریکو می‌شود که سخت‌ترین آن‌ها است. بسته به عملکردتان در هر چالش، تعدادی چرخ‌دنده به عنوان امتیاز دریافت می‌کنید که می‌توانید از آن‌ها برای ارتقا و بروزرسانی موارد مختلف استفاده کنید. مثلاً می‌توانید تعداد قلاب‌های ریکو و قدرت آن‌ها را افزایش دهید، به وسایل نقلیه‌ی مختلف نیترو ببندید و نشانه‌گیری سلاح‌ها را بهبود ببخشید. ده‌ها مورد از این ارتقاها در بخش Gear MODs وجود دارد که به دست آوردن همه‌ی آن‌ها وقت زیادی می‌طلبد اما کاملاً ارزشش را دارد و تأثیر آن‌ها را بر گیم‌پلی بازی به وضوح مشاهده خواهید کرد. یکی از ویژگی جالب و بسیار کاربردی Just Cause 3 این است که می‌توانید به لطف حمایت‌های دوستان ریکو، هر وقت خواستید یک وسیله‌ی نقلیه و چند نوع اسلحه از آن‌ها درخواست کنید تا با پست مخصوص به دستتان برسد. فرض کنید وسط یه دشت لم‌یزرع ماشینتان خراب شده و نمی‌خواهید هشت کیلومتر را با چتر و لباس بال‌دار طی کنید، کافیست یک هلیکوپتر سفارش دهید تا از آسمان برایتان نازل شود. برای باز کردن وسایل نقلیه و اسلحه‌های بیشتر، باید مناطق نظامی را تصرف کنید یا هروقت ماشین خاصی در سطح شهر دیدید، آن را به گاراژ ببرید تا به منو اضافه شود.

در Just Cause 3 کسی با ماشین و موتور به سمت مقصدش نمی‌رود، چون آنقدر راه‌های هیجان‌انگیزتری وجود دارد که رانندگی طولانی یک کار کسل‌کننده به نظر می‌رسد. با این حال، سازندگان در طراحی اتومبیل‌های مختلف کم نگذاشته‌اند و چندین و چند مدل جدید و قدیمی ماشین در بازی وجود دارد که می‌توانید با آن‌ها دوری بزنید. غیر از وسایل نقلیه‌ی زمینی، انواع و اقسام هلیکوپتر، هواپیما و قایق و کشتی هم در بازی وجود دارد که هرکدام کاربرد خودشان را دارند و بنا به نیازتان می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. اگر می‌خواهید سریع به جایی برسید، یک جنگنده انتخاب کنید و نگران فرود آمدن هم نباشید، چون همیشه می‌توانید در هوا بیرون بپرید و هواپیمای چند میلیون دلاری را به کوه بکوبید. اگر هم می‌خواهید یک پایگاه نظامی بزرگ را با خاک یکسان کنید، هلیکوپتری انتخاب کنید که سیستم دفاعی داشته باشد تا بتوانید مدت بیشتری روی پایگاه پرواز کنید و ضدهوایی‌ها صدمه‌ای بهتان نزنند. جدا از همه‌ی این‌ها، چتر نجات دائم‌الستفاده و لباس بال‌دار قرار دارد که مسئولیت پرواز دادن ریکو را به عهده دارند. به دست آوردن قلق کنترل آن‌ها کمی وقت می‌خواهد اما هنگامی که حرفه‌ای شدید، می‌توانید خیلی سریع در نقشه گشت و گذار کنید و دیگر نیازی هم به مرسولات دوستانتان نخواهید داشت. علاوه بر چتر و لباس بال‌دار، قلاب‌ها هم از تجهیزات بسیار جذاب و کاربردی ریکو هستند که بار بخش زیادی از سرگرم‌کننده بودن بازی را به دوش می‌کشند. با این قلاب‌ها هرچیزی را می‌توانید به هم وصل کنید، هیچ محدودیتی هم در کار نیست. می‌تواند یک ماشین را به پره‌های توربین بادی وصل کنید یا NPCهای نگون‌بخت را از در و دیوار شهر آویزان کنید. علاوه بر این‌ها این قلاب به پرواز دقیق‌تر هنگام سقوط آزاد با لباس‌ بال‌دار هم کمک می‌کند. این قلاب‌ها آنقدر تأثیرگذار و نوین هستند که تصویرشان روی لوگوی بازی هم می‌آید و در تبلیغات آن هم نقش پررنگی دارند.

انفجار یکی از پایه‌های اساسی Just Cause 3 است و هیچ‌چیز غیر از یک افکت صوتی عالی یک انفجار را هیجان‌انگیز نمی‌کند. اینکه صدای تک‌تک فلزها و قطعاتی را که از یک تانکر سوخت هنگام انفجار جدا می‌شود بشنوید، لذت خاصی دارد که در این نسخه می‌توانید تجربه‌اش کنید. صدای پایین آمدن ماهواره‌های مخابراتی و منفجر شدن تأسیستات الکتریکی، همانی است که انتظارش را دارید و به لطف جلوه‌های بصری بسیار خوبی بازی، انفجارها با این که شاید کمی اغراق‌شده به نظر برسند اما همچنان لذت‌بخش و دیدنی هستند. اما از طرف دیگر صداگذاری کاراکترها است که آن هم فقط قابل قبول کار شده و شاید به خاطر همان بی‌اهمیت بودن داستان و دوبعدی بودن شخصیت‌ها، سازندگان کمتر وقت صرف صداگذاری‌های حرفه‌ای و طبیعی‌‌تر کرده‌اند. بعد از مدتی با لهجه‌ی ریکو هم کنار می‌آیید و آن را بیشتر یک چاشنی برای افزایش طنز بازی می‌یابید تا یک انتخاب غیرمعقول.

شاید تا به حال این کار را امتحان نکرده باشید، اما برای اینکه ببینید یک موسیقی مناسب چقدر روی تجربه‌ی کلی یک فیلم تأثیر می‌گذارد کافیست سکانس اکشن یک فیلم را انتخاب کنید و آن را بدون صدا ببینید. در این حالت نصف لذت فیلم را هم نمی‌برید. Just Cause 3 تا حدودی این قضیه را جدی گرفته و سعی کرده حداقل در موقعیت‌های اکشن غیر از مراحل داستانی، موسیقی متناسبی داشته باشد. با اینکه شاید هیچوقت در بازی به خودتان نگویید «چه آهنگ خوبی!» اما حداقل بازی سوت و کور هم نیست و با موسیقی آمبیانت و آرامش در پس‌زمینه همراه دیوانه‌بازی‌های ریکو است.

شخصیت اصلی بازی جول پدری مجرد است که همراه دختر دوازده سالهٔ خود سارا در تگزاس زندگی می‌کند. در یک شب، نوعی قارچ کل ایالت آمریکا را در برمی‌گیرد. قارچی که انسان‌ها را شبیه آدمخوارانی وحشی می‌کند. جول و برادرش «تامی»، به همراه سارا در شب حادثه برای در امان ماندن، سعی در فرار از شهر دارند؛ اما شهر توسط سربازان نظامی احاطه شده و سارا بوسیلهٔ یکی از آن‌ها تیر خورده و در دستان پدر خود جان می‌دهد. داستان این بازی در چهار فصل ادامه دارد.

تابستان

۲۰ سال بعد از این ماجرا، در حالی که بسیاری از مردم در اثر این بیماری از بین رفته‌اند، بازماندگان در منطقه‌هایی کاملاً قرنطینه شده که توسط سربازان محافظت می‌شود زندگی می‌کنند. جول به همراه دوست خود «تس»، در منطقهٔ قرنطینه‌ای در بوستون به قاچاقچی‌گری می‌پردازند. شخصی به نام رابرت سلاح‌های آن‌ها را دزدیده‌است و جول و تس قصد دارند سلاح‌ها را از او پس بگیرند. در پی درگیری‌هایی که بین آن‌ها رخ می‌دهند، رابرت می‌گوید که اسلحه‌ها را با گروهی موسوم به «فایرفلای» مبادله کرده‌است. مارلین رهبر اصلی این گروه است و به جول و تس قول می‌دهد دو برابر اسلحه‌ها را به آن‌ها بازگرداند، اگر آن‌ها در عوض دختری بنام الی را به عده‌ای از افراد فایرفلای که در بیرون از منطقهٔ قرنطینه مستقر هستند برسانند. پیشنهاد وسوسه‌کننده‌ای است که جول و تس هم آن را قبول می‌کنند و الی را برمی‌دارند و مخفیانه و شبانه فرار می‌کنند. اما چندین مأمور امنیتی جلویشان درمی‌آیند و به سالم بودن الی شک می‌کنند. بعد از بین بردن و پشت سرگذاشتن مأموران، جول و تس متوجه زخم روی بازوی الی می‌شوند و فکر می‌کنند او بیمار است. اما الی توضیح می‌دهد که این زخم‌ها مال سه هفته پیش هستند درحالی که هرکس این علامت را داشته باشد حداکثر تا دو روز به زامبی تبدیل خواهد شد؛ بنابراین آن‌ها درمی‌یابند که الی در مقابل بیماری مقاوم است و کلید کشف واکسن ضد بیماری برای پزشکان محسوب می‌شود.

هوا کم‌کم به سمت و سوی روشنایی پیش می‌رود و خورشید طلوع می‌کند اما سه بازماندهٔ داستان همچنان به راهشان ادامه می‌دهند تا الی را به گروه کرم شب‌تاب برسانند. تس در میانهٔ راه متوجه می‌شود که به بیماری آلوده شده و از جول می‌خواهد الی را بردارد و او را ترک کند. با اصرار زیاد تس، سرانجام جول و الی از آن‌جا می‌روند و تس را میان چندین مأمور امنیتی تنها می‌گذارند و تس هم کشته می‌شود. سپس آن‌ها برای پیدا کردن یک اتومبیل نزد یکی از دوستان جول به نام بیل می‌روند. یک مکانیک جدی، خشن و مقرراتی. او فرد تنهایی است که حال و هوای سخت روزهای پس از گسترش بیماری روی اعصاب و روانش تأثیر گذاشته و به شدت عصبی جلوه می‌کند.

همسفرهای دیگری که با جول و الی همراه می‌شوند هنری و سم نام دارند. دو برادر سیاه‌پوستی که برخلاف بیل بسیار گرم و صمیمی هستند. سم تقریباً جوان و همسن الی است. جول، الی، هنری و سم داشتند جاده‌ها را پشت سر می‌گذاشتند و هر از گاهی هم ساختمان‌های اطراف را می‌گشتند تا اینکه سم از یک اسباب‌بازی آدم‌آهنی خوشش می‌آید و می‌خواهد آن را در کوله‌اش بگذارد که هنری می‌گوید باید فقط لوازم حیاتی را با خودمان بیاوریم.ان‌ها به افیس هنری می‌روند و هنری نقشه خود را برای جول توضیح میدهد. آن‌ها تا نیمه شب صبر می‌کنند سپس بیرون می‌روند و پس از یک درگیری کوچیک همه را می‌کشند، وقتی به یک کامیون می‌رسند نردبان می‌شکند و حالا جول پایین مانده و هنری به او کمک نمی‌کند و فرار می‌کند ولی الی با جول می‌ماند. بعد از کمی فرار از هانترها به پل روی رودخانه که خراب شده می‌رسند و الی می‌خواهد بپرد ولی جول نمی‌زارد، الی خود را به رودخانه پرت می‌کند و جول مجبور به پرش می‌شود. جول خود به هوش می اید خود را در ساحل با الی و هنری و سم میابد، جول شروع به کتک زدن هنری می‌کند و الی توضیح می‌دهد که هنری او را نجات داده و هنری قول میدهد دیگر همچین کاری نکند. راه آن‌ها به یک فاضلاب کشیده می‌شود و پس از درگیری با کلیکر و رانرها و فرار از آن‌ها به یک شهرک میروند و با یک اسنایپر و یارانش درگیر می‌شوند و بعد از کشتن همه انها، کلیکر و رانرها حمله می‌کنند ولی آن‌ها جان سالم به در می‌برند و به یک خانه پناه می‌برند. شب در یک اتاق هنری، الی و جول سر سفره شام هستند و در اتاقی دیگر سم تنهایی با کنسرو لوبیا بازی می‌کند. پس از کمی شوخی و صحبت الی سفرهٔ شام را ترک می‌کند تا سم را از تنهایی دربیاورد و چند کلامی با او حرف بزند و سورپرایزش کند. اما سورپرایز الی چیست؟ الی همان آدم‌آهنی را که سم اجازه نداشت با خودش بیاورد در کوله‌اش گذاشته بود تا مخفیانه به سم بدهد ولی سم اصلاً از این کار الی خوشحال نمی‌شود و در عوض سوال‌هایی راجع به ترس، تبدیل شدن به موجودات ترسناک، بیماری و مرگ می‌پرسد. او بیمار است و فردا صبح سم به همان موجودات ترسناک تبدیل می‌شود. هنری به ناچار برادرش را می‌کشد! هنری شوکه می‌شود. او دیگر نمی‌تواند شاد باشد چرا که با مردن برادرش تنها شده. او دیگر هدفی برای زنده ماندن در این دنیای پسا-رستاخیزی ندارد و در نهایت خودکشی می‌کند.

پاییز

جول تصمیم می‌گیرد که برای رساندن الی به گروه کرم شب‌تاب و تمام شدن کارش باید برادرش تامی را پیدا کند؛ چراکه او عضو سابق گروه کرم شب‌تاب بوده‌است. جول و الی بعد از همسفر شدن با بازمانده‌هایی که دوستان خوبی هم محسوب می‌شدند و همچنین پشت سر گذاشتن شهرهای دور افتاده و کم جمعیت و پرجمعیت با همهٔ جانوران و راهزن‌هایش موفق می‌شوند کمربند میانی آمریکا را طی کنند و به مقصدشان نزدیک و نزدیک‌تر شوند. تا اینکه سرانجام آن‌ها در فصل پاییز وارد شهر بازسازی شدهٔ جکسون در ایالت کوهستانی وایومینگ می‌شوند. این شهر در کنار یک سد قرار دارد که تامی و همسرش ماریا به همراه گروه‌شان از آن سد جهت تولید برق استفاده می‌کنند که اجتماعی قدرتمند و مستحکم را تشکیل داده‌اند. همسر تامی با الی حرف می‌زند و ماجراهای پیش آمده و گذشتهٔ جول را به او می‌گوید. جول هم در این فکر است که الی را پیش تامی بگذارد و دنبال زندگی‌اش برود. در واقع می‌خواهد ادامهٔ کارش را به تامی واگذار کند.

اما پس از حملهٔ راهزن‌ها الی به جول می‌گوید که ماجرای سارا را می‌داند و او هم مثل جول عزیزانش را از دست داده‌است. خلاصه بعد از کشمکش‌های احساسی جول تصمیم می‌گیرد با الی بماند و او را به دست تامی نسپارد. تامی، جول و الی را به دانشگاه کلورادو شرقی می‌برد؛ جایی که او به یاد دارد آخرین بار گروه کرم شب‌تاب در آن‌جا مستقر بودند و به درخواست جول آن‌ها را رها می‌کند و به اردوگاه بازمی‌گردد. سپس جول و الی به دانشگاه می‌روند و متوجه می‌شوند که دانشگاه مدت‌هاست به حال خود رها شده و دیگر کسی آن‌جا استقرار ندارد. البته امیدشان کاملاً هم نابود نمی‌شود چرا که یک نوار صوتی پیدا می‌کنند و توسط آن درمی‌یابند که کرم شب‌تاب به یک بیمارستان در سالت لیک سیتی نقل مکان کرده‌است. جول و الی در حال ترک کردن دانشگاه به مقصد بیمارستان بودند که ناگهان مورد حملهٔ گروهی از غارتگران قرار می‌گیرند و حسابی درگیر می‌شوند. در این درگیری‌ها جول به‌شدت زخمی می‌شود و حتی به زحمت می‌تواند راه رود که به کمک الی موفق می‌شوند تا از آن‌جا فرار کنند.

زمستان

در زمستان الی و جول در خانه‌ای کوهستانی سرپناه گرفته‌اند. جول در آستانهٔ مرگ است و برای مراقبت و نگه‌داری کاملاً به الی نیاز دارد و به او تکیه کرده‌است. الی به شکار می‌رود و می‌خواهد یک گوزن بزرگ را شکار کند. بعد از روانه کردن چندین تیر به سمت گوزن بخت برگشته به جنازه‌اش می‌رسد اما بر سر جنازهٔ گوزن با دو مرد غریبهٔ عجیب روبه‌رو می‌شود. دیوید و جیمز که نام آن دو نفر است معامله‌ای با الی می‌کنند. آن‌ها گوشت گوزن را برمی‌دارند و در عوض مقداری دارو به الی می‌دهند تا بتواند جول را مداوا کند و از مرگ نجات‌اش دهد. جیمز می‌رود داروها را بیاورد و در این میان الی و دیوید در مقابل کلیکرها و افراد آلوده به بیماری مقاومت می‌کنند. سپس دیوید به الی می‌گوید آن افرادی که در دانشگاه کلورادو کشتند اعضای گروه‌اش بودند، اما با این وجود به الی اجازه می‌دهد تا آن‌جا را ترک کند و داروها را به جول برساند. الی که ترسیده بود هراسان سوار بر اسب‌اش می‌شود و به سمت مخفیگاه‌شان حرکت می‌کند. دیوید هم افرادی را برای تعقیب او می‌فرستد.

صبح روز بعد آن افراد که الی را تا پناهگاهشان دنبال کرده‌اند قصد کشتن جوعل و زنده گرفتن الی را دارند. الی برای آنکه جول در امان باشد سعی می‌کند آن‌ها را به دنبال خود بکشاند و از آنجا دور کند. سپس الی را به دور از جول محاصره و دستگیر می‌کنند. حالا الی یک طرف مانده و جول هم طرفی دیگر. الی درحالی که زندانی شده متوجه می‌شود دیوید و افرادش آدم‌خوار هستند و بعد از تلاش‌های فراوان و امتناع کردن از پیوستن به گروه دیوید موفق می‌شود تا از آن‌جا فرار کند. دیوید الی را در یک رستوران گیر می‌اندازد و آن‌ها با هم درگیر می‌شوند. از طرفی جول در کلبهٔ سرپوشیده‌شان ناگهان به هوش می‌آید و بعد از بازجویی کردن از دو تا از زیردستان دیوید متوجه می‌شود الی زنده است و کجا می‌تواند او را پیدا کند. وقتی جول به رستوران می‌رسد الی را می‌بیند که در حال کشتن دیوید با ضربات پی در پی چاقو است و سرانجام همدیگر را به آغوش می‌کشند و گریه می‌کنند.

بهار

جول و الی در فصل بهار به سالت لیک سیتی می‌رسند. آن‌ها در راه به تونلی زیرزمینی برخورد می‌کنند که وسط آن را آب فرا گرفته و سعی دارند از روی اجسام شناور بر آن رد شوند که ناگهان به درون آب سقوط می‌کنند. جول الی را از غرق شدن نجات می‌دهد اما در همین گیرودار نیروهای امنیتی کرم شب‌تاب آن‌ها را می‌گیرند و به بیمارستانی که محل استقرارشان بود می‌برند. جول درحالی در بیمارستان به هوش می‌آید که توسط مارلین مورد استقبال قرار می‌گیرد. او به جول می‌گوید که دارند الی را برای یک عمل جراحی آماده می‌کنند. طبق گفته مارلین قارچی در بدن الی رشد کرده که باعث مصون شدن الی از بیماری می‌شود و دکترها قصد خروج و مطالعه بر روی این قارچ را دارند. این عمل از آنجا که قارچ مغز الی را فراگرفته باعث مرگ وی می‌شود و این برای جول غیرقابل قبول است. جول از چنگ محافظ امنیتی که برایش گذاشته شده بود می‌گریزد و پس از مبارزه با نیروهای امنیتی دیگر خود را به اتاق عمل می‌رساند. جایی که الی بی‌هوش روی تخت است و چندین جراح بالای سرش قرار دارند. جول الی را برمی‌دارد و از طریق آسانسور به طرف پارکینگ می‌رود اما در آن‌جا مارلین راهش را می‌بندد. رهبر کرم شب‌تاب می‌خواهد جول را از این کار منصرف کند و به هر قیمتی عمل‌اش را انجام دهد اما جول مارلین را با اینکه التماس می‌کند او را زنده بگذارد می‌کشد تا دیگر کسی از کرم شب‌تاب به دنبال‌شان نیاید؛ بنابراین الی را سوار ماشین می‌کند و دو نفری می‌روند به سوی تامی. در حین رانندگی به خارج از شهر جول به الی می‌گوید که گروه کرم شب‌تاب افراد زیادی همچون او را که در برابر بیماری مقاوم بودند پیدا کرده‌است و پزشکان نیز بر روی‌شان عمل جراحی انجام داده‌اند که هیچ‌کدام هم موفقیت‌آمیز نبوده و در تحقیقات‌شان شکست خورده‌اند.

و همین‌طور دروغ می‌گوید که دیگر کرم شب‌تاب جستجو را برای درمان بیماری متوقف کرده‌است. جول نتوانست به الی بگوید که آن‌ها می‌خواستند برای تهیهٔ واکسن او را بکشند و جانش را بگیرند. بازی درحالی به پایان می‌رسد که آن‌ها در کنار جاده و نزدیک محل استقرار تامی توقف کرده‌اند. الی از اینکه افراد زیادی جانشان را برای‌اش از دست دادند و او هم‌اکنون بی‌مصرف باقی‌مانده احساس گناه می‌کند و از این رو از جول می‌خواهد که قسم بخورد همهٔ حرف‌هایی که زده راست بوده‌است. با قسم خوردن دروغ جول پروندهٔ قصهٔ این بازی تمام می‌شود.

داستان بازی Marvel’s Spider-Man 2018 یک داستان کاملا جدید با الهاماتی از کمیک‌ها و با حضور شخصیت‌های نام‌آشنا است. پیتر پارکر در سن ۲۳ سالگی خود به سر می‌برد. او در حالی که در کالجی مشغول به تحصیل است به کارآموزی در یک آزمایشگاه نیز می‌پردازد. او هشت سالِ گذشته را در نقش اسپایدرمن فعالیت کرده است و در آغاز داستان با یکی از دشمنان اصلی خود یعنی ویلسون فیسک ملقب به کینگ‌پین (Kingpin) رویارویی می‌کند و پس از نبردی سرانجام موفق به دستگیر کردن او می‌شود، به این ترتیب فیسک راهی زندان می‌شود.

در همین حال باندی به نام شیاطین درونی (Inner Demons) وارد نیویورک شده و مرتکب انجام جنایاتی در شهر می‌شوند. پیتر پس از مدتی پی می‌برد که رهبر شیاطین درونی در واقع یکی از تاجران و بشردوستان شناخته شده نیویورک به نام مارتین لی است که با نام مستعار مستر نگاتیو (Mister Negative) در حال رهبری کردن این باند است، کسی که اداره‌ی پناهگاه‌های بی‌خانمان .F.E.A.S.T را بر عهده دارد.

نورمن آزبورن نیز تبدیل به شهردار شده است و گروهی از مزدوران را استخدام کرده که این گروه به رهبری سیلور سیبل (Silver Sable) قصد مبارزه با عاملان مخرب شهر را دارند.

گروه شش خبیث (Sinister Six) نیز در داستان بازی Marvel’s Spider-Man حضور پر رنگی دارد. اعضای این گروه شامل اسکورپین، الکترو، راینو، والچر، مستر نگاتیو و رهبر آن‌ها یعنی دکتر اختاپوس می‌شود. همچنینشوکر دیگر شرور حاضر در بازی است که مستقل از شش خبیث به فعالیت‌های جنایی می‌پردازد.

بازیکنان در سراسر داستان بازی Marvel’s Spider-Man ، درگیر تعادلی درهم آمیخته میان مسئولیت‌های اسپایدرمن و زندگی روزانه پیتر پارکر خواهند بود. در این میان روابطی نیز وجود دارند که این فرآیند را پیچیده‌تر می‌کنند، از جمله حضور عمه می که در یکی از پناهگاه‌های متعلق به مارتین لی کار می‌کند.

داستان کامل

مرد عنکبوتی برای دستگیر کردن ویلسون فیسک به کمک یوری واتانابه و دپارتمان پلیس شهر نیویورک (NYPD) می‌رود. پس مبارزه‌ای میان مرد عنکبوتی و فیسک، سرانجام فیسک شکست خورده و دستگیر می‌شود. بعد از این موفقیت و با گذشت مدتی، پیتر برای تحقیقات به مکان مزایده‌ی مجموعه آثار هنری فیسک می‌رود، جایی که او با معشوقه‌ی سابقش یعنی مری جین واتسون و همین طور مردان مسلحی که به دنبال یک پرونده بودند روبرو می‌شود. مری جین که او نیز برای انجام تحقیقات به این محل آمده بود پیش از رسیدن پیتر موفق به یافتن پرونده‌ی نام برده شده بود و این پرونده حاوی اطلاعاتی در مورد یک پرژوه‌ی سری به نام «نفس شیطان» (Devil’s Btrath) بود، با این حال مردان مسلح پرونده را تصاحب کرده و فرار می‌کنند. پیتر و مری جین با وجود این که ابتدا غافل‌گیر می‌شوند اما سپس تصمیم می‌گیرد تا با همکاری یکدیگر در مورد این سرقت تحقیق کنند. پیتر برای مشورت پیش مارتین لی رفته و از او در مورد ماسک‌های سارقان پرس و جو می‌کند. لی به او می‌گوید که آن‌ها وابسته به گروهی به نام «شیاطین درونی» (Inner Demons) هستند و به پیتر هشدار می‌دهد که تحقیقات خود را پس از این ادامه ندهد. پیتر که در این مقطع در آزمایشگاه اتو اکتاویوس کار می‌کرد برای تمام کردن کار روی یک بازوی مصنوعی به آزمایشگاه رفت، اما بعد رسیدن او به آنجا چیزی نگذشت تا شهردار شهر یعنی نورمن آزبورن به آنجا آمد و اقدام به پلمپ کردن آزمایشگاه و مصادره‌ی پژوهش‌های اکتاویوس کرد.

در همین حین شیاطین درونی حمله به دارایی‌ها و متعلقات فیسک را در دستور کار خود قرار دادند. پیتر بعد از چند مبارزه‌ی موفقیت‌آمیز در مقابل آن‌ها که با کمک جفرسون دیویس صورت گرفته بود، در تجمعی برای کمپین انتخاباتی آزبورن شرکت کرد. در این تجمع افراد دیگری از جمله دیوس، مری جین، مایلز مورالز و ریو مورالز نیز حضور داشتند. شهردار آزبورن بعد از یک سخنرانی کوتاه تماسی تهدیدآمیز از فردی ناشناس دریافت کرد و بعد از شنیدن این جمله از فرد ناشناس که «خودش و شهرش را نابود می‌کند»، به سرعت محل را ترک کرد. اندکی بعد شیاطین درونی به تجمع هجوم آورده و اقدام به کشتار بسیاری از حاضرین کرد که پدر مایلز یعنی دیویس نیز از قربانی‌های این هجوم بود. در شروع این آشوب پیتر، مارتین لی را در فرم دیگر خود یعنی مستر نگاتیو مشاهده کرد اما در همان زمان طی یک انفجار در نزدیکی خود از هوش رفت.

پس از این اتفاق، مایلز به عنوان داوطلب به F.E.A.S.T پیوست و بعد از دیدار با پیتر خیلی زود با او رفیق شد. در همین زمان، آزبورن اقدام به استخدام سیلور سیبل مزدور و گروه نظامی خصوصی او یعنی Sable International کرد تا شیاطین درونی را متوقف کند. سیبل به اسپایدرمن اعتماد نداشت و به طور مداوم برای او دردسرهایی را ایجاد می‌کرد. پیتر تعقیب کردن مستر نگاتیو و شیاطین درونی را ادامه داد و پی برد که لی نوعی کینه از آزبورن دارد و و به دنبال ربودن Devil’s Breath، یک سلاح زیستی است، سلاحی که آزبورن آن را هنگام جستجو برای درمان جهانی یک بیماری ساخته بود. لی موفق به ربودن دویل برث شد و آن را در ایستگاه مرکزی بزرگ شهر پخش کرد، اقدامی که با تلاش‌های پیتر و مری جین خنثی شد. لی در عواقب این اقدام خود بازداشت و راهی زندان فوق امنیتی Raft شد. در همین حال اکتاویوس برای گرفتن انتقام خود از آزبورن مصمم شده بود، به این ترتیب او پیشروی و توسعه روی بازوهای مصنوعی خود را ادامه داد و آن‌ها را به شکل شاخک‌هایی درآورد که از طریق یک کاشت عصبی آزمایش نشده کنترل می‌کرد. پیتر به خاطر انجام این کاشت و امکان تاثیرات منفی آن بر ذهن اکتاویوس نگران بود.

اکتاویوس با بازوهای جدید خود تحت نام مستعار «دکتر اختاپوس» به جزیره‌ی رایکرز و زندان رافت حمله کرد، و تمام زندانیان آن از جمله مستر نگاتیو، الکترو، والچر، راینو و اسکورپین را آزاد کرد، او به واسطه‌ی افراد نام برده اقدام به ایجاد گروه شش خبیث کرد. او همچنین دویل برث که تحت توقیف پلیس بود را ربود و آن را در میدان تایمز رها کرد، اقدامی که صدها هزار نفر از اهالی نیویورک از جمله عمه می را آلوده کرد. شیوع این آلودگی و فرار بزرگ مجرمان باعث شد تا نیویورک به سرعت گرفتار یک هرج و مرج و آشفتگی شود و آزبورن وضعیت حکومت نظامی را اعلام کند. پیتر به دنبال دشمنان فرار کرده‌ی خود رفت و خیلی زود با الکترو، والچر، راینو و اسکورپین رو در رو شد، و این در حالی بود که مری جین برای جست و جوی راهی برای درمان دویل برث به آسکورپ رفت، جایی که ظاهرا روی این موضوع کار می‌شد. مری جین موفق به ورود به پنت هاوس نورمن شد و متوجه شد که پسر او یعنی هری – که از دوستان پیتر و مری جین بود – دچار یک بیماری لاعلاج شده و در واقع دویل برث نیز برای درمان وضعیت او طراحی شده بود. مری جین بعد از کشف آزمایشگاه سری نورمن پی برد که مارتین لی یکی از موضوعات مورد آزمایش دویل برث بوده است که قدرت‌های او نیز ناشی از همین موضوع است. پدر و مادر لی نیز به طور تصادفی در این مسیر کشته شده‌اند و به خاطر همین موضوع مارتین نسبت به آزبورن کینه دارد. مری جین سرانجام متوجه موقعیت داروی علاج‌دهنده شد و این موضوع را به اطلاع پیتر رساند. پیتر بعد از به دست آوردن اعتماد سیلور سیبل به سمت آزمایشگاه رفت و لی را شکست داد، اما اکتاویوس سر رسید و هر دوی آزبورن و دارو را به اسارت خود درآورد و پیتر را نیز در حالی که به شدت مجروح شده بود رها کرد.

پیتر که انتخاب دیگری نداشت خودش اقدام به ساخت یک لباس زرهی جدید کرد و به دنبال دکتر اختاپوس رفت. او در بالای برج آسکورپ اختاپوس را شکست داد و آزبورن و داروی علاج‌دهنده را حفظ کرد. با این حال مقدار این دارو به اندازه‌ای نبود که بتواند تمام افراد آلوده را درمان کند. پیتر باید تصمیم می‌گرفت که این دارو را برای عمه می که در لبه‌ی مرگ قرار داشت استفاده کند یا آن را در اختیار دکترها قرار دهد تا با مطالعه‌ی آن یک علاج‌دهنده برای درمان همه‌ی افراد پیدا کنند. پیتر سرانجام گزینه‌ی دوم را انتخاب می‌کند و با صورتی گریان با عمه می وداع کرد، کسی که قبل از مرگش اذعان کرد که می‌دانسته پیتر مرد عنکبوتی است. سیلور سیبل نیز نیویورک را ترک کرد و مایلز نیز توسط یک عنکبوت که از آزمایشگاه شخصی آزبورن فرار کرده بود گزیده شد. یک مراسم خاکسپاری برای عمه می برگزار شد و او در کنار قبر عمو بن دفن شد. سه ماه بعد نیویورک به حالت عادی خود بازمی‌گشت و مری جین تصمیم گرفت رابطه‌ی خود با پیتر را از سر بگیرد.

در صحنه‌ای در پایان بازی، مایلز برای پیتر آشکار کرد که قدرت‌های عنکبوتی به دست آورده است. در صحنه‌ی بعدی آزبورن به آزمایشگاه خود بازگشت، جایی که هری در یک محفظه‌ی شیشه‌ای با ماده‌ای سیاه رنگ شبیه به تار نگهداری می‌شد تا درمانی برای او پیدا شود. هنگامی که نورمن دست خود را روی محفظه قرار داد، ماده‌ی مذکور واکنش نشان داد.

گیم پلی

همانند بیشتر بازی‌های ساخته شده با محوریت اسپایدرمن، این بازی نیز یک عنوان اکشن-ماجراجویی با جهانی باز و دوربین سوم-شخص است که در نیویورک امروزی جریان دارد.

صرف نظر از ماموریت‌های جانبی، تمام کردن ماموریت‌های مرتبط به داستان اصلی Marvel’s Spider-Man 2018 حدود ۱۶ تا ۱۷ ساعت به طول می‌انجامد و این زمان برای یک بازی در سبک اکشن-ماجرایی مناسب است. جذابیت‌های ماموریت‌های جانبی نسبتا قابل قبول هستند و مسلما انجام آن‌ها زمان بیشتری را می‌طلبد.

گیم‌پلی بازی یک سیستم مبارزه‌ی سیال را نشان می‌دهد. علاوه بر ضربات مشت و لگد که متداول هستند، توانایی‌های اسپایدرمن در مبارزات کاملا مشهود است مثل قدرت بدنی فوق‌العاده‌ی او، بهره بردن از تارهای عنکبوتی و خزیدن روی دیوارها، برای مثال او می‌تواند یک بلوک بتونی را به واسطه‌ی استفاده از تارهای خود به سمت یک دشمن سنگین‌وزن پرتاب کند. همچنین سیستم مخفی‌کاری به پیتر اجازه می‌دهد تا او از بلندی‌ها به سمت دشمنان فرود آید و آن‌ها را ناکار کند.

توکن‌هایی در بازی وجود دارند که به به واسطه‌ی آن‌ها دسترسی به تجهیزات و لباس‌های مختلف بازی برای بازیکن میسر خواهد شد. ابراز گسترده‌ای با عنوان گجت‌ها (Gadgets) نیز در بازی وجود دارند که هر یک قابلیت‌های خاصی را در اختیار اسپایدرمن می‌گذارند. برای نمونه بمب تار (Web Bomb) ابزاری است که در هوا شناور می‌شود و دشمنان نزدیک به خود را با انفجاری از تار گرفتار می‌کند. از دیگر ویژگی‌های جذاب بازی وجود لباس‌های مختلف اسپایدرمن است. لباس‌های متعددی برای اسپایدرمن طراحی شده است که هر یک از منابع مختلفی اعم از جهان‌ها و کمیک‌های مختلف مرد عنکبوتی گرفته شده است. این لباس‌ها که تعدادشان در بازی اصلی نزدیک به عدد ۳۰ است هر یک دارای ویژگی منحصر به فردی هستند که روی گیم‌پلی بازی تاثیرگذار خواهد بود.

همچنین یک درخت مهارت در بازی وجود دارد که بازیکن می‌تواند بر اساس شیوه‌ی بازی خود مهارت‌های اسپایدرمن را توسعه دهد. توسعه‌ی مهارت‌ها به واسطه‌ی امتیازهای مهارت انجام می‌گیرد و این امتیازها از طریق بالا رفتن سطح (Level Up) به دست می‌آید. این درخت شامل سه بخش مدافع (Defender)، مبتکر (Innovator) و تار زننده (Webslinger) می‌شود و هر یک از این بخش‌ها به سه شاخه تقسیم می‌شوند.

بر خلاف بازی The Amazing Spider-Man 2 که عملکرد تارزنی با دو دکمه انجام می‌شد، این عملکرد در بازی همانند اکثر بازی‌های اسپایدرمن با یک دکمه انجام می‌شود. تارزنی بر فراز ساختمان‌های نیویورک واقعی و منطقی است، بازیکن باید اجسام را برای تار زدن هدف بگیرد و برای این عمل نیاز به فکر کردن دارد، همین طور حالت بدن نیز در این عمل موثر است.

سه درجه سختی در بازی وجود دارد که در میان بازی قابل تغییر خواهد بود. گفتنی است که امکان تکرار مراحل انجام شده در بازی وجود ندارد.

توسعه

استودیو اینسومنیاک گیمز برای تولید Marvel’s Spider-Man 2018 از گروه بزرگی استفاده کرده است به طوری که این موضوع تا زمان ساخت این عنوان در تاریخ استودیو بی‌سابقه بوده است.

این بازی اولین بار در نمایش E3 سونی در سال ۲۰۱۶ به نمایش درآمد. در حالی که سردبیر Marvel Digital Media در آوریل همان سال اعلام کرد که بازی Spider-Man در سال ۲۰۱۷ منتشر می‌شود اما در نهایت انتشار آن به نیمه اول ۲۰۱۸ موکول شد.

منشا ساخت بازی به سال ۲۰۱۴ برمی‌گردد، جایی که مارول گیمز به سونی اینتراکتیو انترتینمنت پیشنهاد یک عنوان مارول برای پلتفرم پلی‌استیشن را پیشنهاد کرد. به این ترتیب سونی برای محقق کردن این امر قراردادی را با اینسومنیاک گیمز بست و این استودیو برای اولین بار در تاریخِ بیست و چند ساله‌ی خود روی مجموعه‌ای کار کرد که خود آن را خلق نکرده بود. موتور بازی Marvel’s Spider-Man نسخه‌ای اصلاح شده از موتور بازی Sunset Overdrive، دیگر ساخته‌ی همین استودیو است.

گروهی چهار نفره نویسندگی داستان بازی Marvel’s Spider-Man 2018 را بر عهده داشته‌اند. دن اسلات و کریستس کیج از نویسندگانی شناخته شده‌تر هستند که سابقه‌ی نویسندگی کمیک‌ها را داشته‌اند. کریستس کیج قلا داستان بازی‌های اقتباسی از فیلم‌های مارول مثل Amazing Spider-Man 2 و Captain American را نوشته و در دنیای سینما و تلویزیون نیز جزوی از گروه نویسندگی سریال Daredevil بوده است. دن اسلات نیز خالق برخی دشمنان معروف اسپایدرمن از جمله مستر نگاتیو بوده و به همین سبب این شخصیت نقش پررنگی در داستان بازی دارد.

پس آن‌چه که بیش‌تر از تغییرات در یک بازی شبیه‌ساز فوتبال اهمیت دارد، این است که بازی بتواند فوتبال را به شکل جذابی ارائه کرده و کاری کند که از تجربه بازی و حالت‌های مختلف آن خسته نشویم. این دقیقا هدفی است که الکترونیک آرتز در جدید‌ترین نسخه سری فیفا یعنی بازی FIFA 18 در پی آن بوده و تا حدود زیادی هم به آن دست پیدا کرده است. در حالی که فیفا در نسخه سال گذشته به سبب تغییر موتور کاملا دگرگون شده بود، امسال تغییرات خیلی زیادی نکرده و عمده تغییرات بازی در راستای رساندن آن به تکامل بودند؛ البته که در این بین مشکلاتی هم وجود دارد، اما در مجموع فیفا بازی سرگرم‌کننده‌ای است و مخصوصا برای آن‌هایی که هر سال با اشتیاق منتظر نسخه جدید این مجموعه هستند، بهترین گزینه موجود است. 

سال گذشته، در کنار تغییراتی که در بازی فیفا 17 اعمال شده بود، اضافه شدن یک حالت بازی جدید مورد ویژه‌ای بود. منظورم حالت داستانی یا همان The Journey است که در آن با شخصیت الکس هانتر همراه می‌شدیم. سال گذشته هم استقبال خوبی از این بخش شد و خب همین کافی بود تا EA امسال هم سراغ فصل جدیدی از بخش The Journey برود و حال می‌توان گفت که در کنار تمام ویژگی‌های مثبت فیفا 18، بخش داستانی یک ویژگی کاملا ممتاز و یکی از بهترین قسمت‌های بازی است. در این قسمت دوباره با الکس هانتر همراه می‌شویم که در ابتدای فصل می‌توانید تیم وی را به دلخواه انتخاب کنید اما در ادامه، اتفاقات مختلفی برای این بازیکن جوان می‌افتند که سرنوشت فوتبالی و غیرفوتبالی وی را دگرگون می‌کنند. راستش را بخواهید، دلیل اصلی جذابیت بالای بخش The Journey این است که سازندگان موفق شده‌اند داستان بسیار خوبی در آن روایت کنند. درست است که کسی از یک بازی فوتبال انتظار داشتن داستانی خوب را ندارد، اما بودن چنین ویژگی قطعا یک امتیاز مثبت برای بازی خواهد بود که فیفا 18 توانست به آن دست پیدا کرده و داستان خوبی در این بخش روایت کند. 

همچنین مورد مثبت دیگر بخش The Journey، این است که در این قسمت نه داستان فدای گیم‌پلی شده و نه برعکس و همه‌چیز آن‌طوری است که باید باشد. برای مثال شما به موقع میان‌پرده‌های سینمایی را تماشا می‌کنید و در آن‌ها از اتفاقاتی که برای الکس هانتر در خارج و داخل زمین فوتبال رخ می‌دهند، مطلع می‌شوید و به موقع هم در بازی‌های تمرینی یا واقعی شرکت می‌کنید و آیتم‌های مختلف تمرینی را پشت سر می‌گذارید. همچنین یک سری انتخاب‌ها هم در طول بازی پیش‌رویتان هستند که تاثیر زیادی در پیشبرد بازی دارند و همین باعث شده تا همه‌چیز در بخش The Journey، حالت از پیش تعیین‌شده نداشته باشد. به بیان بهتر، آنچه که بخش داستانی فیفا 18 را به تجربه‌ای عالی تبدیل کرده، این است که الکترونیک آرتز موفق شده زندگی یک فوتبالیست جوان را به شکلی واقعی و باورپذیر با تمام مشکلات، حاشیه‌ها و لحظات موفقیت و شکست به تصویر بکشد و همین هم باعث می‌شود که بتوانیم با الکس هانتر ارتباط برقرار کنیم و با اشتیاق با داستان زندگی وی همراه شویم. پس در مجموع یکی از بهترین بخش‌های جدیدترین نسخه فیفا، همین قسمت داستانی است که در مقایسه با سال پیش پیشرفت خوبی داشته و ثابت می‌کند که در یک بازی ورزشی هم می‌توان داستان خوبی روایت کرد. 

یادم می‌آید زمانی که تریلر فیفا 18 با محوریت تغییر سیستم سانتر‌ها منتشر شد، به نادر امرایی گفتم که حس می‌کنم در این نسخه گل زدن با سانتر راحت‌تر خواهد شد و خب این اتفاق هم در بازی به شکل نامتعادلی رخ داده است. برای مثال کافی است تیمی مثل رئال مادرید را انتخاب کنید تا خیلی راحت بتوانید توسط گرت بیل توپ را سانتر کرده و با ضربات سر کریستیانو رونالدو به گل برسید. یا مثلا در ضربات کرنر، اگر بازیکن قد بلندی داشته باشید شانس زیادی برای رسیدن به گل خواهید داشت و همین مساله تا حدودی تعادل بازی را به هم زده است. چرا که اگر همین الان هم حالت‌های چندنفره بازی را تجربه کنید، مشاهده خواهید کرد که سیستم خیلی از بازیکنان صرفا به سانتر از جناحین تبدیل شده و رسیدن به گل توسط این روش به مراتب ساده‌تر از نسخه‌های قبل شده است که اگر نظر من را بخواهید، اتفاق خوبی نیست و باعث می‌شود تا گیم‌پلی بازی از آن حالت تاکتیکی و واقع‌گرایانه سری فیفا فاصله بگیرد. این قضیه نه به این شدت اما در مورد شوت‌ها هم صدق می‌کند و مخصوصا بازیکنان خوب که دقت شوت بالایی دارند، شانس زیادی برای رسیدن به گل با شوت‌های از راه دور دارند. 

البته با اینکه گیم‌پلی فیفا 18 مشکلات مذکور را دارد، اما به هیچ‌وجه کاملا ضعیف و بد هم نیست. بلکه برعکس با بازی‌ای رو‌به‌رو هستیم که حمله کردن در آن لذت زیادی دارد و بهتر از قبل می‌توانید حرکات ترکیبی مختلفی را با هم‌تیمی‌هایتان انجام دهید. برای مثال سیستم جای‌گیری بازیکنان نسبت به قبل بهتر شده و دیگر شاهد مهاجمینی نیستید که با وجود داشتن فضا، ثابت مانده و حرکت نمی‌کنند. بلکه برعکس مهاجمین به خوبی خود را در موقعیت‌های گل قرار می‌دهند. مورد بعدی به نحوه دریبل‌زدن در بازی مربوط می‌شود که بهبود خوبی نسبت به قبل داشته و می‌توانید با تکیه بر تکنیک و سرعت بازیکنان‌تان، به خوبی برای خودتان موقعیت ایجاد کنید و بازی از این حیث بیش‌تر شبیه به فوتبال واقعی شده است. در مجموع، گیم‌پلی فیفا 18 به هیچ‌وجه بی‌نقص نیست و شاهد مشکلاتی در آن هستیم؛ مشکلاتی که امیدواریم برخی از آن‌ها در آپدیت‌های بعدی بازی رفع شوند تا بازی‌ها حالت متعادل‌تری داشته باشند. اما حتی با وجود این مشکلات هم بازی کردن فیفا 18 لذت‌بخش است و هیجان بالایی دارد و حداقل افرادی که هرساله فیفا را بازی می‌کنند، امسال هم از بازی کردن آن راضی خواهند بود. 

البته بخش آلتیمیت تیم بازی، به نسبت دیگر حالت‌های آن تغییرات بهتری داشته است و کماکان با فاصله جذاب‌ترین بخش بازی، مخصوصا برای افرادی است که به تجربه فیفا به شکل آنلاین علاقه دارند. یکی از ویژگی‌های خیلی خوب این بخش، در دسترس قرار گرفتن بازیکنان افسانه‌ای به شکل عمومی است که پیش‌تر در انحصار کاربران کنسول‌های ایکس‌باکس بودند اما اکنون همه کاربران بازی می‌توانند از حضور بازیکنانی چون رونالدینیو، رونالدو، ریو فردیناند، تیری هانری و خیلی بازیکنان دیگر در ترکیب تیم‌شان لذت ببرند و برای به دست آوردن آن‌ها، بازی را تجربه کنند. در مجموع بخش آلتیمیت با اینکه صرفا یک سری تغییرات ریز داشته، اما ماهیت کلی این حالت هنوز هم شدیدا اعتیادآور و سرگرم‌کننده است و قطعا از بازی کردن آن خسته نخواهید شد. 

اما یکی از اصلی‌ترین و بهترین پیشرفت‌های فیفا 18، مربوط به نحوه ارائه بازی‌ها است. الکترونیک آرتز همواره روی این موضوع در بازی تاکید داشته و مثلا همیشه سعی کرده لیگ برتر انگلیس را به واقعی‌ترین شکل ممکن در بازی به تصویر بکشد یا مثلا سال گذشته تصمیم گرفت تا چهره واقعی مربیان این لیگ را در بازی قرار دهد تا همه‌چیز حس و حالی نزدیک به واقعیت داشته باشد. خب فیفا 18 در این زمینه‌ها پیشرفت زیادی کرده و بیش از پیش نزدیک به واقعیت شده است. برای مثال نحوه شروع بازی‌ها در هریک از لیگ‌ها، با دیگری متفاوت است و مثلا در لیگ انگلیس و لالیگا بازیکنان ترکیب دو تیم به شکل سه‌بعدی معرفی می‌شوند. یا مورد دیگر، بهبود اتمسفر ورزشگاه‌ها است و این مساله هم با توجه به لیگ‌های مختلف، متفاوت و متمایز است. مثلا در لیگ‌های آمریکای جنوبی شاهد جو سنگینی در ورزشگاه‌ها هستیم یا تماشاگران در لیگ برتر انگلیس، تیم‌ها را به شکل متفاوتی تشویق می‌کند و بسته به اینکه با کدام تیم بازی کنید، جو خاصی را در بازی تجربه خواهید کرد. در کل با اینکه فیفا 18 در یک سری زمینه‌ها پیشرفت زیادی نسبت به سال گذشته نداشته، اما سازندگان تلاش زیادی برای بهبود اتمسفر بازی کرده‌اند و نتیجه آن هم کاملا در بازی به چشم می‌آید.